«مارکو کارنلوس»، نویسنده این مطلب که یک دیپلمات سابق ایتالیایی است،  در توضیح موضوع اول تصریح کرد که نتیجه انتخابات نشان می‌أهد که هیچ ائتلاف سیاسی نتوانسته است به پیروزی قاطع دست یابد، بنابراین، تنها راه اداره عراق ایجاد ائتلافی بین برخی از احزاب اصلی است.

به نوشته این وبگاه بریتانیایی، در عراق نیز همچون بسیاری دیگر از کشورها، شمارش آرا برای تشخیص برنده کافی نیست بلکه دو عنصر دیگر نیز باید به کار گرفته شوند، وزن آرا باید بررسی شود و همچنان تفسیر شود. این فرآیند ممکن است ماه‌ها زمان ببرد.

نویسنده سپس در تحلیل نتایج انتخابات چند پاراگراف قلم‌فرسایی کرده و در مجموع اذعان کرده است که قدرت در عراق همچنان در اختیار شیعیان این کشور خواهد بود.

اما در تحلیل نتایج منطقه‌ای انتخابات اخیر و ضمن یک مقدمه‌چینی، نویسنده ضمن اشاره به دموکراتیک بودن روند سیاسی در عراق، اذعان کرده است: «متاسفانه همان‌طور که تاریخ نشان می‌دهد، در خاورمیانه دموکراتیک‌تر بودن به معنای غرب‌گرا بودن نیست بلکه عموما برعکس است.»

این دیپلمات سابق ایتالیایی در ادامه نوشته است: برای هر تحلیل‌گری موضوع نفوذ ایران در عراق کاملا پیچیده و ظریف است ... پانزده سال قبل، نئوکان‌های با استعداد که جنگ عراق را درک کرده بودند، دست به یک قمار بزرگ زدند: «تقویت شیعیان عراق با هدف از بین بردن نفوذ فرضی ایران در منطقه.»

بر اساس این گزارش، برخی شرط‌بندی کردند که ملی‌گرایی عربی شیعیان عراق و دیدگاه تئولوژیک سکوت‌گرای برآمده از نجف می‌توانند به کار فرونشاندن باد انقلابی‌گری برخاسته از ایران آمده و جلوی توسعه ایران در منطقه را بگیرند اما این شرط‌بندی تاکنون در واقعیت درست از آب درنیامده است.

نویسنده ضمن اذعان به اینکه شیعیان عراق نمی‌خواهند در هیچ مبارزه‌ای با ایران شرکت داشته باشند، تصریح کرد قرار دادن عراقی‌ها بر سر دو راهی انتخاب بین ایران و غرب بی‌نتیجه خواهد بود.

در ادامه این مطلب، تصریح شده است که هر آن‌کس که فکر می‌کند می‌تواند از بیرون بر روابط پیچیده ایران و شیعیان عراق اثر بگذارد، در خواب و خیال به‌سر می‌برد.

به نوشته کارنلوس، هر سال، در جریان سفر زیارتی به شهرهای مقدس عراق، میلیون‌ها ایرانی از مرزهای عراق عبور می‌کنند و بدون هرگونه هزینه‌ای مورد میزبانی فقیرترین خانواده‌های عراقی قرار می‌گیرند. با چنین بنیه عمیق و گسترده، چطور ممکن است کسی آن‌قدر ساده‌لوح باشد که احتمال تاثیرگذاری بر این رابطه یا شکستن آن را در نظر گیرد؟ نجف و قم دارای دیدگاه‌های تئولوژیک متفاوت هستند اما این خیال که ممکن است بر مبنای آن یک برنامه سیاسی ضد ایرانی بتوان ایجاد کرد، نامعقول است.

این دیپلمات سابق ایتالیایی سپس تصریح کرد: «برای قرن‌ها، شیعیان فارس و عرب، بر اساس قوانین، رفتارها و سنت‌هایشان در "هلال حاصل‌خیز" با یکدیگر در تعامل بوده‌اند و فارغ از اینکه فلان جنگ‌طلب یا استراتژیست ناپخته که در یک جایگاه سیاسی یا اندیشکده غربی حضور دارد، چگونه خیال‌پردازی می‌کند، به این تعامل ادامه خواهند داد.» 

در بخش‌های پایانی این یادداشت می‌خوانیم: جدا از هرگونه فهم سیاسی در بین احزاب سیاسی عراق و هرگونه نتیجه‌ای که شیوه اداره عراق ایجاد کند، بخواهید یا نخواهید، ایران همچنان بانفوذترین بازیگر در عراق باقی خواهد ماند. تهران خود را صبورانه با هرگونه ارایش سیاسی در عراق تطبیق خواهد داد و بغداد نیز همین کار را خواهد کرد. این امر بسیار آرام و با یک پویایی ظریف رخ خواهد داد ... و این رخ‌داد فارغ از هرگونه دستور کار یا زمان‌بندی سیاسی در غرب اتفاق خواهد افتاد.